Hups, brom
in de kano en na 10 minuutjes varen zijn we in Brazilië. Daar staan
al weer de mannetjes klaar om de Yamaha uit de kano te tillen en hem
de trap op te sjouwen. Het regende, dus ik kon niet gelijk naar de
politie en douane. Uiteindelijk is alles geregeld: ik mag 3 maanden
in Brazilië blijven en de documenten voor de ciclomotor zijn
aangemaakt. Beetje rondgelopen en zoals elk grensdorp is het ook
hier een chaotische zooi, een mix van smokkelwaar, maffe
winkels, loslopend volk en veel verkeer op de rivier. Hotel Oiapock
stelde niet veel voor. Mijn vrienden staan de volgende ochtend al
weer voor me klaar om de pick-up te regelen die me 600 kilometer
verder naar Macapa moet brengen. Als alle passagiers verzameld
zijn (een Fransman, een
Peruviaan, een Braziliaanse vrouw met kind, de chauffeur en ik)
vertrekken we. De weg is op veel plaatsen echt verschrikkelijk en de
regenbuien maken het nog erger.
Dit is niet te doen op de brom.
Onderweg stoppen we enkele malen in een indianendorp voor een
versnapering of we melden ons bij de policia rodaviaria (de
verkeerspolitie). De laatste 200 kilometers zijn geasfalteerd en met 120
kilometer per uur scheuren we naar Macapa. Daar wordt eerst de
Peruviaan op het vliegveld afgezet en vervolgens ik. Daar sta ik
dan. Midden in Macapa. Het is inmiddels 22.30 uur. Na een uurtje
zoeken eindelijk een hotel gevonden. Slapen.
Datum: 18 maart
Macapa is de hoofdstad van de staat
Amapa, een van de dunst bevolkte staten van Brazilië. In mijn South American
Handbook uit 1994 (leuk om met 11 jaar oud boek
te reizen) wordt Macapa beschreven als een taxfree zone,
waar de activiteit nog niet van de grond komt. Dat is inmiddels
wel anders. Vooral aan de oevers van de Amazone is er een activiteit
van jewelste: honderden stalletjes en tentjes, waar spulletjes en versnaperingen
worden verkocht en waar op vrijdag- en zaterdagavond iedereen naar
toe trekt voor een hapje en een drankje. Wat een
verschil met de waterkant in Paramaribo. Macapa en omgeving verkend en
zondag naar Puerto Santana gereden, waar de boot naar Belem vertrekt:
een man vertelt dat er morgen een boot vertrekt om 10.00 uur.
Dat lijkt mij een mooie tijd.
Uitzicht op de Amazone vanaf het fort São José
do Macapa
Hups, brom
in de kano en na 10 minuutjes varen zijn we in Brazilië. Daar staan
al weer de mannetjes klaar om de Yamaha uit de kano te tillen en hem
de trap op te sjouwen. Het regende, dus ik kon niet gelijk naar de
politie en douane. Uiteindelijk is alles geregeld: ik mag 3 maanden
in Brazilië blijven en de documenten voor de ciclomotor zijn
aangemaakt. Beetje rondgelopen en zoals elk grensdorp is het ook
hier een chaotische zooi, een mix van smokkelwaar, maffe
winkels, loslopend volk en veel verkeer op de rivier. Hotel Oiapock
stelde niet veel voor. Mijn vrienden staan de volgende ochtend al
weer voor me klaar om de pick-up te regelen die me 600 kilometer
verder naar Macapa moet brengen. Als alle passagiers verzameld
zijn
(een Fransman, een
Peruviaan, een Braziliaanse vrouw met kind, de chauffeur en ik)
vertrekken we. De weg is op veel plaatsen echt verschrikkelijk en de
regenbuien maken het nog erger. 
Dit is niet te doen op de brom.
Onderweg stoppen we enkele malen in een indianendorp voor een
versnapering of we melden ons bij de policia rodaviaria (de
verkeerspolitie). De laatste 200 kilometers zijn geasfalteerd en met 120
kilometer per uur scheuren we naar Macapa. Daar wordt eerst de
Peruviaan op het vliegveld afgezet en vervolgens ik. Daar sta ik
dan. Midden in Macapa. Het is inmiddels 22.30 uur. Na een uurtje
zoeken eindelijk een hotel gevonden. Slapen.