Gezellig samen Over de Pampa naar Carmen de Patagones   - Mijn reis   - Uw reis   - Hun reis   - Foto's (18)  Datum: 10 januari 2007   Kilometerstand: 18.688 Het was een waar genoegen om een maand in BsAs te verblijven, maar het vertrek was minstens even aangenaam. BsAs verlaten duurt ongeveer anderhalf uur, maar dan begint de uitgestrektheid van de Pampa. Duizenden kilometers vlak land, landbouw en veeteelt zover het oog reikt, hier en daar een huis, een estancia, een bosje, een bomengroep en veel verlaten spoorlijnen. De historie snuif je overal op, de architectuur in de dorpjes, het oude spoorstation, het waterreservoir voor de trein die niet meer rijdt. Indrukwekkend. Pak de Bosatlas er bij, dit was de route: San Vicente, Coronel Brandsen, Ranchos, General Belgrano en toch nog maar de 178 km naar Ayacucho gereden. De tweede dag heb ik het wat rustiger aan gedaan, ook omdat er een verschrikkelijke wind over de Pampa's waait. Windje mee is leuk, maar zijwind is hinderlijk (en vermoeiend om de brom op het rechte spoor te houden) en windje tegen schiet niet op (30 km max). Via Tandil naar Benito Juarez gereden. Deze plaats doet er alles aan om het de reiziger en toerist het NIET naar de zin te maken; geen terras, geen bar, geen restaurant, helemaal niks, naks. Omdat de brom niet echt op toeren kwam heb ik de volgende ochtend de boel uit elkaar gegooid, de uitlaatpoort gedotterd, carburateur schoongemaakt, spoelpoorten geschrobd, maar helaas met weinig effekt. Buiten B.J. de uitlaatdemper en het luchtfilter verwijderd en nu rijdt de Yamaha weer als een trein: 65 km windje mee en 45 met een forse wind tegen. Niet slecht. De derde dag naar Tres Arroyos gereden om te kijken of ik daar Alberto Balbuena zou kunnen vinden. Alberto heeft me 26 jaar geleden een lift gegeven van BsAs naar Tres A. en ik heb een foto van hem op mijn laptop. In Tres A. eerst een rondje gereden en gestopt in het centrum bij een terras voor een espresso. Komt er gelijk een man op me af, vraagt hoe en wat en ik leg uit dat ik Albero B. zoek. Hij is ook 14 jaar truckchauffeur geweest en helpt me met zoeken in het telefoonboek. We vinden 1 Balbuena en ik noteer nummer en adres. Vervolgens mijn intrek genomen in Hotel Plaza, vergane glorie, muffe kamer zonder raam of ventilatie. Twee campingwinkels bezocht om te kijken naar een kampeeruitrusting. Prijzen genoteerd en nog wat rondgelopen. Tres Arroyos is behoorlijk veranderd in die 26 jaar. Veel hoge flatgebouwen in het centrum. 's Avonds eet ik in een tof Italiaans familie-restaurant, waar om 23.30 uur nog steeds gasten binnenlopen. Daarna nog een paar biertjes gedronken op hetzelfde terras, met de mensen die ik 's middags daar heb leren kennen. Vrienden maken is een makkie hier. De volgende dag een tent, slaapzak, matras, regenpak, zeiltje en een beker gekocht, met snelbinders om de hele zooi op de brom te binden. Hij begint langzaam op een verhuiswagen te lijken. Het nummer van Balbuena gebeld, maar Alberto was niet bekend. Dan maar verder. Er staat weer een stevige bries, recht van voor, dus na 40 km Ruta 3, hopsakee linksaf richting Oriente en Reta. In Oriente besloten om even naar Marisol te rijden. Een badplaats in opkomst... Een blik geworpen op de Atlantico en weer terug naar Oriente om vandaar over een onverharde weg langs gehuchten met namen als Gil en Faro naar Coronel Dorrego te rijden. Dit is een aangenaam stadje, ook hier weer de vriendelijkste mensen van de wereld, ik ben hier vandaag gebleven om drie spaken in mijn achterwiel te vervangen en het licht te maken. 's middags een tukkie gedaan, straks nog een biertje drinken en vroeg naar bed. Ik ga morgen proberen om een nieuwe dagrecord neer te zetten: 400 km of meer rijden (de dag van het vertrek uit BsAs was ook niet mis, vertrokken om 12.00 uur en 330 km gereden tot 20.00 uur). Het begint er naar uit te zien dat ik voorlopig nog een tijdje op het tweetaktmonster blijf rijden. Een dagje rust is leuk, maar het grote genieten is toch op de brom. Kontpijn ken ik niet en de pijn tussen de schouderbladen na 6 a 7 uur tijden is inmiddels ook overwonnen. Kilometers vreten, weggetje links, weggetje rechts, hee wat is dat daar achter die heg, daar staat een deur open, ff kijken. Neen, reizen, reizen en nog eens reizen. Het zou me niets verbazen als ik besluit om de route Chili, Bolivia, Peru, Ecuador en Venezuela te rijden. Dan heb ik alle landen in ZA bezocht. Je moet wat op je oude dag. Saludos uit Coronel Dorrego (dezelfde waarnaar het gezellige Plaza Dorrego in San Telmo te BsAs is vernoemd). Datum: 12 januari 2007   Kilometerstand: 19.116 Helaas is de recordpoging mislukt. De wind deed de brom de das om. Na een uur beuken tegen 8 beaufort stop ik voor een pitstop en in 12 minuten en 23 seconden verwissel ik het voortandwiel voor het 13 tands exemplaar. Dat scheelde. De brom komt weer op toeren (essentieel voor een twee-takt) en de 45 km topsnelheid wordt af en toe bereikt. Bij Bahia Blanca was het nog 278 km naar Carmen de Patagones. Het was inmiddels 13.00 uur en zonder nadenken het gas tot het naadje opengetrokken. Het fijne hier is dat als je eenmaal de weg ingeslagen bent, er alleen dezelfde weg terug is. Onderweg is er niets. 278 km asfalt en wind. Geen fatsoenlijk dorp, geen resto, geen eetstalletje, helemaal niets. De geloei van de wind is een aanslag op de trommelvliezen en ik bind een theedoek om mijn hoofd om de herrie onder de 90 decibel te houden. Om een uur of acht nader ik Patagones (het wordt hier om een uur of negen donker) als de achterband begint te schommelen... nee hè, ja hoor een lekke band. Bij een ondergaand zonnetje demonteer ik het achterwiel en vervang de binnenband. Wiel er weer in en snel verder. Ik rij  Patagones binnen en... benzine op! Ik ben vlak bij het busstation met taxistandplaatsen en ik schiet een taxichauffeur aan en vraag hem of hij mijn benzinebidon wilt vullen. Na 10 minuten rij ik de laatste meters tot het centrum van Patagones. Op de hoek is een hotel en ze hebben nog een kamer. Ik ben volkomen gesloopt, heb 387 km gereden (op zich een verbetering van mijn vorige record, maar geen 400) en mijn hele lichaam doet pijn en mijn hoofd voelt als een gekookte kroot. Hapje eten en naar bed. Volgende dag geslapen tot 10.00 uur en toen op zoek naar een camping, want ik wil mijn tentje uitproberen. In Patagones de camping niet gevonden, dus dan maar naar de overkant: Viedma. Geïnformeerd bij het oficina de turismo en een half uur later zit ik mijn luchtmatrasje op te blazen. Tof tentje, alles past erin. De camping zelf is minder, 2 toiletten en 2 douches voor een stuk of 100 gasten (het is weekend, dus veel kampeerders). De volgende dag trek ik er op uit om de kust te verkennen, eerst naar El Condor, een badplaats bij de monding van de Rio Negro en dan over een prachtige kustweg (met nog steeds heel veel tegenwind) naar La Loberia. Een fantastisch uitzicht op een zeeleeuwenkolonie. Jong en oud spartelt in de woeste zee en ze lijken geen oog te hebben voor mijn prachtige Yamaha. Verder langs de kust is de grootste (dat zegt elk toeristenburo, maar alla) papagaaien-kolonie ter wereld: 35.000 stuks. Zo ver rij ik niet, maar langs de gehele kust kom ik de vrolijke snuiters tegen. Op te terugweg pak ik de oudste vuurtoren van Argentinië mee en dan zit de zondag er weer op. Maandag het museum in Patagones bezocht om te kijken of ik James Harris kon traceren. En ja hoor, foto, tekst en er is een straat naar hem vernoemd. James Harris is verre familie van een vriendin van de PutiClub (mijn clubje studiegenoten Spaans) en het is toch wel te gek om iemand hier op te sporen. (voor de geïnteresseerden: meer info over James Harris is op het Internet te vinden). Na die laatste lekke band ben ik op zoek gegaan naar een nieuwe achterband. Het zwarte rubber dat er nu op zit heb ik er in Coxim, Brazilië opgezet en we zijn inmiddels 10.000 km verder, dus tijd voor een nieuw exemplaar. Beetje gezocht en in Viedma een winkel gevonden die een supervette Pirelli slof van 2.75 x 17 heeft. Normaal zit er 2.50 x 17 om, maar deze is lekker dik en dat lijkt een goede keuze voor de RIPIO (steenslagweg) in Patagonië. Terug op de camping de Pirelli gemonteerd en uitgetest. Hij loopt nergens aan, maar voor de zekerheid toch het spatbord een beetje uitgebogen. Gisteren een rustdag. Het was bloedheet, 37 graden, maar een gevoelstemperatuur van 52. Ik wacht met angst en vreze de dagen af dat het overdag koud en fris zal zijn. Het is soms een beetje fris 's nachts, maar verder vooral warm, met een hete wind. Vanochtend opgebroken en vertokken voor een rustig tochtje van 167 km naar General Conesa. 12.00 uur vertrokken, aankomst 16.00 uur. Ben ik koud en wel op de camping, komen er twee mannen op me af met de vraag of ik in de uitzending wil. "Pardon?" Ze zijn van Radio Viedma, rijden een beetje rond op zoek naar nieuws en vinden mijn brom wel interessant. Ik stem toe en via het mobieltje word ik in de ether geslingerd. Heel Argentinië kent me nu. >> Argentinië - Ruta 23

©  2008 - El Rey del Ripio