Lago Gutierrez De Ruta 40 - 1   - Mijn reis   - Uw reis   - Hun reis   - Foto's (43)   Datum: 23 januari 2007 Kilometerstand: 20.645 Na El Maiten rij ik 45 kilometer over de ripio om vervolgens de asfaltweg naar Bariloche op te draaien. Ik heb dan de laatste dagen 700 kilometer geripiood en ben van het spul gaan houden. De eerste 10 kilometer van de dag vervloek je het, maar daarna wil je niet anders. Het houdt je geest soepel en het sloopt je brom, wat wil je nog meer. Ik arriveer dinsdagmiddag in Bariloche en zet mijn tentje op. Camping Suizo, klein en knus, aan het meer Gutierrez. De volgende dag maak ik een toertje in de omgeving en geloof het of niet.... kom ik mijn broer en zijn vrouw tegen. Op de fiets! Zij komen uit Puerto Montt, Chili en gaan naar Santiago fietsen. Ik rij met ze op naar de camping en ga op onderzoek uit naar een restaurant om deze hereniging te vieren. Restaurant Cassis is afgehuurd door een gezelschap en laat geen andere gasten toe. Naast de camping ligt het Arelauquen Golf & Villa Resort en er staat een bord dat er een restaurant is. Ik informeer bij de beveiliging aan de entree van het park en eten voor drie personen is geen probleem. De reservering wordt gemaakt, maar we moeten niet later dan 22.30 uur verschijnen. Ik rij terug naar de camping en haal Kees en Els op. Weer naar het park en we krijgen een plattegrond waarop aangetekend wordt hoe we het restaurant kunnen bereiken. Het is aardedonker en we rijden verkeerd. Zoeken, weer op het kaartje kijken en na veel heen en weer gerij bereiken we (veel te laat) bij het restaurant. Maar dat is hier geen probleem. Het restaurant blijkt het super-de-luxe clubhuis van de besloten golfclub te zijn en we worden als vorsten ontvangen. In Nederland word je in zo'n gelegenheid minachtend weggekeken, maar hier gelden andere regels. De wijn is perfect, het voorgerecht is perfect, het hoofdgerecht zalig, het toetje een kunstwerk en de meisjes van de bediening allerliefst. Waanzinnig om op zo'n plek met Kees en Els het feestje te vieren. Om 01.30 uur reken ik 260 pesos af en voldaan rijden we langs kapitale villa's terug naar de camping. Gewoon slapen in het tentje. Bariloche is de  lelijkste stad van Argentinië, maar de omgeving lijkt een beetje op de Alpen. Veel gezellige Tiroler architectuur, chocoladewinkels en hotels. Het is nog 1300 kilometer naar El Calafate, mijn volgende bestemming. Datum: 28 januari 2007 Kilometerstand: 20.950 - Dagboek - El Bolson is gezellig. Veel mensen op straat, hippies die snuisterijen verkopen en het is de week van het festival van de 'lupillo' (hop). Het hostel is ook gezellig: voor 20 pesos met vier man op een kamer. Na een rondje door het dorp, keer ik terug naar mijn hostel en daar word ik uitgenodigd door Peter Baird, een Kiwi die met een dikke KTM 950 over het continent raast. Hij heeft twee exotische biertjes gekocht (met pepertjes), die niet te drinken zijn en ik krijg er een aangeboden. Thanx Peter! 's Avonds drinken we echt bier in Bar 1915, met live tango muziek: 'Volver', 'La Cancion de Buenos Aires' en 'El Dia que me Quieras' - ik zing ze allemaal mee. De volgende dag vertrekt Peter naar Bariloche en ik ga op zoek naar onderdelen: spaken, bougie, tandwielen, olie en handschoenen. In de eerste winkel vind ik de spaken, handschoenen en olie, maar niet de juiste tandwielen. In de tweede winkel heb ik geluk: een tandwielset met ketting voor een Yamaha V80: 13 voor en 38 achter, precies wat ik nodig heb. Ik ga terug naar het hostel en demonteer de oude tandwielen. OEPS! Het voortandwiel mist vijf tandjes! Ik monteer de nieuwe set en constateer dat ik op het juiste moment ingegrepen heb. Dat had niet lang goed gegaan op de meedogenloze steppen van Patagonië. Terug in de winkel koop ik ook een nieuwe fietstas, want de oude weekendtas is geheel versleten. Het roestvrijstalen rek voor, dat ik in Nickerie heb laten maken in de werkplaats van Van Dijk, verbuig ik met de hand, zodat de nieuwe fietstas er op past. We're ready to roll! Datum: 31 januari 2007 Kilometerstand: 22.510 - Dagboek - Na twee espresso's en twee croissants (media lunas) vertrek ik richting Esquel. Ik bewonder onderweg Lago Puelo en mis ergens een afslag, want ik bevind me opeens in Cholila. Na 70 kilometer omgereden te hebben, kom ik weer op de doorgaande weg naar Esquel. Een straffe wind steekt op, maar de brom snijdt er doorheen. Om 20.30 uur arriveer ik in Esquel. Ik rij naar het VVV kantoor, waar ze een kamer voor me in hotel Cisne reserveren. Maar als ik daar aankom is de kamer al vergeven. Dan maar naar de camping. De volgende dag pleeg ik wat onderhoud aan de brom en ga in de middag op pad naar het wintersportcentrum La Hoya. Elf kilometer in de eerste versnelling omhoog. Het is prachtig weer, een strakblauwe hemel en uitzicht op de witte toppen van de cordillera. Terug in Esquel het station bezocht waar ‘La Trochita’ vertrekt: een stoomtreintje dat op 75 cm smalspoor met toeristen naar Ingeniero Jacobacci rijdt en weer terug. Ik koop een kaart van Patagonië en Tierra del Fuego en na een ‘Otro Mundo’ biertje verblijf ik de rest van de avond op de camping. Vandaag ga ik het nationale park Los Alceres bezoeken. Na 30 km arriveer ik bij de entree van het park: ik betaal 12 pesos voor twee dagen en rij kris kras door het park, een weggetje links, dan weer eentje rechts. Puerto Limonao, Lago Krüger, onderweg pootje baden en na een geslaagde dag terug naar Esquel. Een beetje toeren op de brom is een stuk relaxter als je geen bagage bij je hebt. Na een colaatje, een eenvoudig avondmaal bij de tent: broodje, kaasje, wijntje. De volgende dag rij ik eerst naar Trevelin, om vervolgens een ander deel van het park te bezoeken. Een stuwmeer met een krachtcentrale, altijd interessant om te zien hoe temidden van imposante bergen er energie opgewekt wordt met water. Daarna terug naar Trevelin, een dorp dat aan het eind van de negentiende eeuw is gesticht door emigranten uit Wales. Veel straatnamen herinneren nog aan de pioniers van het eerste uur. John Daniel Evans was er zo een en zijn kleindochter heeft een heel fraai en interessant museum ingericht, een replica van het huisje van John Evans, met huisraad, foto’s en werktuigen uit die tijd en een indrukwekkende verzameling literatuur. Ze vertelt me enthousiast over haar grootvader en de avonturen met de Tehuelche indianen. Bruce Chatwin is er ook geweest voor zijn boek (het standaardwerk) ‘In Patagonia’. Ze vond hem maar een vervelend ventje. Terug in Esquel ververs ik de motorolie, want het blokje begint te klinken als een koffiemolen. De avondmaaltijd was weer eens geweldig: spaghetti met gerookte zalm, een flesje Norton, als toetje een ijs met verse vruchten en als afsluiter een geurige espresso. Soms zit met mee... Datum: 3 februari 2007 Kilometerstand: 21.712 Esquel is aangenaam, maar reizen betekent dat je niet te lang ergens moet blijven plakken. Voort ga ik en als ik Esquel achter me laat zie ik in de verte ‘La Trochita’ stoom afblazen. De rit verloopt voorspoedig. Ik tank in Tecka en bezoek met mausoleum van de Cacique (indianenopperhoofd) ‘Inacayal’. Om half vijf stop ik in Gobernador Costa en sla mijn tentje op. Camping municipal, geen kip te bekennen, ik dump mijn spullen en ga het dorp in voor een biertje tegen de dorst. De parilla waar ik des avonds eet, is ook weer bijzonder: een oude man bedient, gooit lappen vlees op het vuur en schept op. Zoveel je wilt, inclusief salade. De prijs? 20 pesos. Ik betaal 30 pesos en keer terug naar mijn tent. Een stelletje mafkezen houden me uit de slaap en na enige onbeschaafde hollandse vloeken wordt het enigszins rustig en val ik in slaap. Datum: 4 februari 2007 Kilometerstand: 21.870 Bij het benzinestation geniet ik van drie smakelijke croissants en om 8.30 uur knetter ik het dorp uit. De eerste 30 kilometer zijn nog asfalt en het is behoorlijk fris. En dan begint hij weer: de Ruta 40 - ripio van de allerslechtste kwaliteit. Om 16.00 uur heb ik 160 kilometer gereden en ben volkomen gesloopt. In Alto Rio Sequier stop ik voor een cola en twee pancho’s en informeer naar een hotel. Helaas, pindakaas, er zijn wel hotels, maar die zijn gesloten. Dan maar snel verder voor de volgende 90 km naar Rio Mayo. De weg is iets beter en op sommige stukken kan ik 40 a 50 km/uur rijden. Het landschap is imposant: ledig, met woeste luchten en vreemde wolkenformaties en links en rechts heuvels. De besneeuwde bergtoppen zijn uit het zicht verdwenen. De tijd heeft hier 90 miljoen jaar stil gestaan. Ik rij door een grote vallei en de lucht is betrokken met grijze wolken. Ik fotografeer het gat in de ozonlaag. Om kwart voor negen kom ik Rio Mayo aan en ik betrek een kamer in hotel ‘Aka-Ta’. Morgen een rustdag en werken aan de brom, de fietstas repareren en e-mails en foto’s versturen. Na het organiseren van de bestanden op de laptop, verken ik Rio Mayo. Het stormt, de bomen staan krom en de lucht is vol stof en zand. Ik bezoek het VVV, de meisjes zijn aardig, maar weten niets: ik wil met name weten waar er benzine getankt kan worden, want de afstanden zijn hier gigantisch. In mijn tank gaat 5 liter en ik heb een extra bidon van 6 liter, daarmee kan ik ongeveer 350 km rijden. Maar de gehuchten liggen hier heel ver van elkaar en bij 100 km tegenwind, is de snelheid 20 km/uur en het verbruik 1:20. Bij het hotel controleer ik de kilometerteller, want die doet het niet. Vervolgens wil ik internetten, maar er is geen verbinding. Op mijn hotelkamer wil ik mijn fietstas repareren, maar er is geen licht. Dan maar een avondmaaltijd: pollo a la piedra - al even matig als het hotel. Datum: 6 februari 2007 Kilometerstand: 21.870 (kilometerteller stuk) Na een ontbijt met de vieste koffie sinds maanden, repareer ik eerst alsnog de fietstas en ga dan naar het postkantoor om twee pakketjes te versturen. De dienstdoende PTT’er accepteert de aangeboden stukken niet, want ik heb sellotape gebruikt en dat is ten STRENGSTE VERBODEN. Dan maar langs het pompstation voor benzine en drie media lunas en op pad. Ik dacht dat het minder waaide dan gisteren, maar dat valt vies tegen. Het is ook bewolkt en ik trek alles aan wat ik heb. De ripio is redelijk, maar tegen de wind in, is alleen rijden in de tweede versnelling mogelijk. Na 100 km wordt het heuvelachtig en komen de toppen van de cordillera, als fata morgana’s, weer in zicht. De laatste 10 kilometer naar Perito Moreno zijn asfalt en ik heb het hele stuk met de wind recht van voren gereden. Ik snak naar een hotel, maar alles is dicht/vol/gesloten. Dan maar naar het VVV en zij bellen Camping Vial en daar is nog plaats. Ik rij er naar toe en inderdaad, een grote kamer met 2 stapelbedden en een grote badkamer. Ik duik in bed en kom er niet meer uit. Ik heb een koudje gevat en de kilometerteller doet het ook niet. Datum: 7 februari 2007 Ik ben om 7.45 wakker, snuit 10 x mijn neus en constateer dat het nog steeds verschrikkelijk waait. Ik rook een sigaret en duik mijn bed weer in. Later op de ochtend ga ik naar het centrum om een nieuwe poging te doen de pakketjes te versturen. Dat lukt. Het waait nu echt idioot hard en in ‘El Buen Gusto’ trakteer ik mezelf op gebak en koffie. ‘s Middags kijk ik opnieuw de kilometerteller na en ik zie dat er drie schroefjes zijn verdwenen. In de ijzerwinkel vind ik er drie, die weliswaar te lang zijn, maar dat los ik wel op. De kilometerteller blijkt niet te werken omdat de twee sleepnokken niet mee genomen worden. Ik verbuig ze en de boel werkt weer. Met een stukje benzineslang maak ik de drie schroeven bruikbaar om de teller vast te zetten. Ook weer geklaard. Ja, je moet een beetje handig zijn in deze contreien. In ‘El Buen Gusto’ lekker gegeten. Datum: 8 februari 2007 Kilometerstand: 22.206 Ik word pas om 10.30 uur wakker, pak mijn boeltje in en rij naar Ruth van ‘De Goede Smaak’ voor de espresso en de halve maantjes. Voor onderweg koop ik twee empenadas en drie media lunas en drie flesjes water. En daar gaan we weer. De eerste 50 km zijn asfalt en ik heb de wind mee! Na een uur zit ik weer op de ripio en het landschap wordt nu echt spectaculair. Af en toe stop ik voor een wandeling en maak foto’s van het landschap. Om 18.00 kom ik aan in Bajo Caracoles. Een gehucht van 15 huizen, een hotel en een politiepost. Ik maak mijn ronde door het dorp en tref twee motorrijders, die panne hebben. Een verrot achterwiel. Ik drink biertje met de locals in het hotel en ga slapen. Datum: 9 februari 2007 Kilometerstand: 22.265 De wekker staat op 7.30, maar het is nog ijskoud op die tijd en ik duik nog even dieper in mijn slaapzak. Als de zon verschijnt, sta ik op en neem een ontbijtje. Na 15 km kom ik er achter dat ik de camping niet betaald heb. Maar het is nog 237 km naar Gobernador Gregores en ik besluit om niet terug te keren. Dat lossen we later wel op. Onderweg vermaak ik me met het gordeldier en aan het begin van de avond ben ik in Gobernador Gregores. Als ik aankom in het centrum staan daar de motoren van Axel en Cyrus, die ik gisteren in Bajo Caracoles heb ontmoet. De motor van Cyrus heeft versleten lagers en ze hebben hier zowaar een nieuwe set weten te bemachtigen. Zij rijden op grote motoren (Honda Varadero en Cyrus op een Honda XR 600) en waren nogal verbaasd toen ze mijn motito zagen. Ik snap dat niet, die van mij heeft ook twee wielen en een motor... We spreken af om op dezelfde camping te overnachten en daarna met elkaar te eten. Axel is marketing manager van HP in Chili en Cyrus is een cross rooky, die waar ook ter wereld alleen maar wil raggen op zijn Honda. Bij het avondeten schuift een Argentijn aan en het wordt een genoeglijke avond. Datum: 10 februari 2007 Kilometerstand: 22.451 Ik wil de camping betalen, maar ze hebben niet terug van 100 pesos, dus voor de tweede keer vertrek ik zonder te betalen. Ik koop enige mondvoorraad in de supermarkt en ontbijt 5 kilometer buiten het dorp. Als ik zit te eten, komen Axel en Cyrus voorbij. Ik vervolg mijn weg: het is aangenaam, bijna geen wind en de ripio is van een goede kwaliteit. Het landschap is magisch, niet voor niets zie ik hier figuren van diverse pluimage op grote motoren rijden, alsook Landrovers en M.A.N. trucks, bijna allemaal met een Duits kenteken. Tegen de avond arriveer ik in Tres Lagos en zet mijn tent op. Na een rondje door het dorp gelopen te hebben, ga ik op zoek naar voedsel. De vrouw van een comedor wijst me een huis aan de overkant aan. In de woonkamer, tevens keuken, worden zes empenadas voor me gemaakt, voor 7 pesos. Ik koop twee biertjes en eet samen met de dorpshond het maaltje op. Slapen, morgen naar El Chalten en de Cerro Fitzroy om Han Donkers in Canada lekker te maken.  >> Argentinië - de Ruta 40 - 2

©  2008 - El Rey del Ripio